មនុស្សស្លាប់ដោយសារការព្រួយបារម្ភ និងការភ័យខ្លាច?
ដើមឈើដែលពុកផុយ គឺដោយសារតែមានដង្កូវដួង ខ្មូត និងសត្វល្អិតមួយចំនួនទៀតនៅខាងក្នុងដើមឈើ ចំណែកហេតុខាងក្រៅដែលនាំឱ្យដើមឈើពុកនោះគឺកម្ដៅថ្ងៃ ខ្យល់ ទឹកភ្លៀង។ មនុស្សយើងក៏មានលក្ខណៈដូចដើមឈើពុកដែលត្រូវសត្វល្អិតនៅខាងក្នុង ចោះស៊ីនោះដែរ។
ដើមឈើចាប់ផ្ដើមពុកពីខាងក្នុងចេញមកក្រៅ។ សេចក្ដីព្រួយបារម្ភរបស់មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមចេញពីក្នុង ហើយធ្វើឱ្យមុខមិនស្រស់ថ្លា ស្បែក ជ្រីវជ្រួញ គ្មានបុគ្គលិកលក្ខណៈរីករាយ។
ការភ័យខ្លាចព្រួយ កង្វល់ធ្វើអោយកោសិការខាងក្នុងស្លាប់ជាច្រើន ហើយចាប់ផ្ដើមបង្កអោយទៅជារោគយ៉ាងនេះយ៉ាងនោះ។ រីឯកម្ដៅថ្ងៃ ខ្យល់ និងទឹកភ្លៀងគឺជាកត្ដាខាងក្រៅដូចជាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកដទៃរិះគន់ ច្រណែនយើង បៀតបៀនធ្វើទុក្ខដល់យើង។
ដើមឈើចាប់ផ្ដើមពុកពីខាងក្នុងចេញមកក្រៅ។ សេចក្ដីព្រួយបារម្ភរបស់មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមចេញពីក្នុង ហើយធ្វើឱ្យមុខមិនស្រស់ថ្លា ស្បែក ជ្រីវជ្រួញ គ្មានបុគ្គលិកលក្ខណៈរីករាយ។
ការភ័យខ្លាចព្រួយ កង្វល់ធ្វើអោយកោសិការខាងក្នុងស្លាប់ជាច្រើន ហើយចាប់ផ្ដើមបង្កអោយទៅជារោគយ៉ាងនេះយ៉ាងនោះ។ រីឯកម្ដៅថ្ងៃ ខ្យល់ និងទឹកភ្លៀងគឺជាកត្ដាខាងក្រៅដូចជាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកដទៃរិះគន់ ច្រណែនយើង បៀតបៀនធ្វើទុក្ខដល់យើង។
ការព្រួយបារម្ភគឺជាគ្រឿងរំខានជីវិតដ៏ធំបំផុត ធ្វើអោយចិត្ដមិនបានសុខ។ ការព្រួយបារម្ភកើតចេញពីការភ័យខ្លាច ញាប់ញ័រនៃចិត្ដដ៏កំសាករបស់យើង។
មួយជីវិតយើងរស់នៅដើម្បីសងបំណុលចំពោះការព្រួយបារម្ភ។ ការព្រួយបារម្ភតែងតែទាររបស់នេះ របស់នោះ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការជីវិត។ នៅពេលឮរឿងអាក្រក់ភ្លាមចាប់ផ្ដើមភ័យ ដោយមិនយកវិចារណញ្ញាណមកធ្វើការពិចារណា និងមិនបានធ្វើការស្វែងយល់អំពីរឿងរ៉ាវនោះ។ ការព្រួយបារម្ភគឺ ដូចជាច្រេះដែលកើតពីដែក ហើយធ្វើឱ្យដែកពុកផុយទៅម្ដងបន្ដិចៗ។ ការព្រួយបារម្ភធ្វើអោយជីវិតយើងពុកផុយម្ដងបន្ដិចៗ។ ការព្រួយបារម្ភធ្វើអោយយើងបាត់បង់ទំនុកចិត្ដខ្លួនឯង និងបាត់បង់សតិសម្រាប់ធ្វើការពិចារណាហេតុផល។
No comments:
Post a Comment